Mohamed el Bachiri verloor zijn vrouw Loubna bij de aanslagen van 22 maart 2016 in Brussel. Na zijn eerder verschenen 'Een jihad van liefde' (2017)* klinkt nu drie jaar later wederom zijn stem. Hij neemt de lezer mee naar zijn jeugd in Molenbeek (Brussel), in zijn dagelijks leven als weduwnaar van drie kinderen en hij laat ons kennis maken met zijn visie op verbroedering als basis voor de toekomst. Daarbij schuwt hij de confrontatie niet: hij laat zich even kritisch uit over blanke onverdraagzaamheid als over islamitische 'kwezelarij'; de veroordeling van de westerse samenleving door de islam. Mooi is zijn schets van hoe de samenleving eruit kan zien, waarbij verschil mag bestaan en waarbij menselijkheid prevaleert. Hoewel in eenvoudige taal is zijn boodschap wijs en groots. In korte columns en getuigenissen deelt hij zijn visie op deze open, moderne samenleving en maakt de lezer bewust van wat krom is en wat nog rechter mag. Zonder daarbij in oordeel te vervallen. Pocketuitgave;; normale druk. Masquer le texte